ลองอ่านดู

เรื่องเล่าว่า... มีหลวงพ่อท่านหนึ่ง...คนนับถือมากเรื่องสอนธรรมง่ายต่อความเข้าใจ จนข่าวไปถึงคนเมือง.. วันหนึ่ง...พวกกรุงเทพฯ...เอากฐินไปทอดที่วัด... จัดงานกันใหญ่โต...มีหนัง...มีลิเก...มีดนตรี... ผู้คนแห่กันมามืดฟ้ามัวดิน... ก่อนทอดกฐิน... ผู้คนมารวมกันเต็มศาลา...รอหลวงพ่อเทศน์ แต่งชุดอร่าม สวยๆงามๆ ตามแฟชั่น พกเครื่องทองเครื่องเพชรมากันเฉิดฉาย เดี๋ยวคนนั้นคนนี้รับโทรศัพท์มือถือ วุ่นวายอยู่ไม่ค่อยสงบสำรวม ก่อนขึ้นธรรมมาศน์ หลวงพ่อเรียกเด็กวัดมา... บอกให้ไปเอาเนื้อย่างจากโรงครัวมาก้อนหนึ่ง...แล้วเอาเชือกมาด้วย... หลวงพ่อบอกให้ลูกศิษย์จัดการ...เอาเนื้อ...ผูกติดกับหลังหมา... ผูกเสร็จ...ก็ปล่อยหมา ... หมาเห็นเนื้ออยู่บนหลัง...ก็ไล่งับ... พอหัวโดดงับ...ตัวก็ขยับหนี... เพราะหมามันกัดหลังตัวเองไม่ถึง... ยิ่งโดดงับเร็ว...ก้อนเนื้อก็หนีเร็ว... โดดไม่หยุด...เนื้อก็หนีไม่หยุด...จนเหนื่อยก็ยังงับไม่ถึงสักที แต่ก็ไม่ยอมหยุดงับ หมาตัวนั้นไม่ลดละที่จะพยายามงับชิ้นเนื้อเข้าปาก งับเท่าไหร่...เนื้อก็ไม่เข้าปากสักที... ผู้คนบนศาลา...พากันหัวเราะชอบใจ... เจ้าภาพกฐินหันไปสะกิดเมีย หัวเราะเยาะหมา...ว่าทำไมมันถึงโง่ยังงี้... ไล่งับ...จะกินเนื้อ...ที่ตัวเองไม่มีทางไล่ตามทัน ตลอดชีวิต... หลวงพ่อ...มองดูผู้คนที่มองอาการของหมา แล้วติออกความคิดกันด้วยความสนุกสนานจนเห็นเวลาอันควร.. ก็ให้ลูกศิษย์แก้เชือกออกมากหลังหมา...ให้เรียบร้อย แล้วหันมาพูดกับญาติโยมว่า... โยม..เคยคิดไหม.. ว่ามนุษย์เรา...มีความรู้สึกว่า...ตัวเองพร่อง...ตัวเองยังไม่เต็ม... ต้องเติมตลอดเวลา...เติมไม่หยุด...เพื่อให้ตัวเองเต็ม... เราอยากสวย...อยากทันสมัย... ไปหาซื้อเสื้อผ้าที่สวยที่สุด...ทันสมัยที่สุดใส่... ดีใจได้เดือนเดียว...มีรุ่นใหม่ออกมาอีกแล้ว...สวยกว่า...ทันสมัยกว่า... อยากได้โทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่... ซื้อเสร็จ ๓ เดือน...รุ่นใหม่ก็โผล่มาอีกแล้ว... ซื้อคอมพิวเตอร์ทันสมัยที่สุด... ๒ เดือนต่อมา...มีรุ่นใหม่กว่าออกมา...ของเราตกรุ่น... ซื้อรถเบนซ์...ทันสมัยที่สุด...แพงมาก... ขับได้ ๖ เดือน...มีรุ่นใหม่ออกมาอีกแล้ว... ทันสมัยกว่า...แพงกว่า...ของเรากลายเป็นเชย... เราต้องก้มหน้าก้มตา...ทำงานทั้งวัน ทั้งคืน...หาเงินมา... เพื่อมาทำให้ตัวเองทันสมัย... ซื้อเสื้อผ้าใหม่...มือถือใหม่...คอมพิวเตอร์ใหม่...รถยนต์คันใหม่... เหน็ดเหนื่อยแสนสาหัส... เพื่อไม่ให้ตัวเองตกรุ่น... ปัจจุบัน... เรากำลังไล่งับความทันสมัย...เหมือนหมาที่ไล่งับเนื้อบนหลังของมัน... ทั้งที่รู้ว่า...ต่อให้ไล่งับทั้งชีวิต...ก็ไม่มีทางตามทัน... น่าสงสารไหมโยม... นั่นแหละกิเลสล่ะ.. มันก็เลยดิ้นไปไม่รู้จักหยุด ไม่รู้จักสิ้นสุด ไขว่คว้าสิ่งที่ไม่อยู่ในมือ.. ถ้าไม่แก้ไอ้เชือกที่มันมัดอยู่ออก ก็ดิ้นรนไป ใจไม่สงบ ไม่หยุดแล้วใครที่ไหนจะมาช่วยได้... คนเต็มศาลา...เมื่อกี้หัวเราะครึกครื้น... ด่าว่า...หมามันโง่... ตอนนี้เงียบสนิท...เหมือนไม่มีคนอยู่... เจ้าภาพลุกขึ้นกราบหลวงพ่อ คนอื่นๆก็กราบตามกันหมด.. ไม่รู้ว่าคิดอะไร...